Verlangen naar eindeloze biodiversiteit.

Vorige week liepen we door Amsterdam en zag ik opeens bovenstaande prachtige woorden op een woonboot. Het raakte een diepe snaar bij mij. Zou ons gebrek aan 'verlangen' naar de eindeloze zee een reden kunnen zijn waarom er zoveel problemen zijn die we niet adequaat oplossen? Of er niet echt wakker van liggen omdat we menen dat het 'ver van ons bed' is? De week nadat ik deze tekst las werd de wet om minder bestrijdingsmiddelen* in 2030 te gebruiken ingetrokken in Brussel. En nog een dag laten gebeurde er nog iets en zijn er, tenzij er nog een wonder gebeurt, geen veiligheidsvoorschriften meer voor gentech in ons voedsel. In weken zoals deze, waarin de biodiversiteit door Europese maatregelen op brute wijze verder onderuit wordt gehaald, wordt nog duidelijker dat wij geen tijd meer te verliezen hebben. Althans als we gezondheid en welzijn prioriteit nr. 1 geven. Biodiversiteit is de primaire voorwaarde voor gezondheid& welzijn. Verlangen we dan te weinig naar die biodiversiteit?

* zie mijn artikel 'Bestrijdingsmiddelen en jouw (darm)gezondheid' en "Hormoonverstorende stoffen."

De eerste maanden van dit jaar heb ik heel vaak gedacht aan dit prachtige gedicht. Omdat er zoveel gebeurde, of beter gezegd, niet gebeurde. Denk aan het intrekken van het EU-wetsvoorstel voor het duurzaam gebruik van gewasbeschermingsmiddelen. Een paar dagen maakte de Europese Milieucommissie bekend de regels voor nieuwe gentechnieken te willen versoepelen. En vervolgens besloot de politiek in de EU tegen de Natuurherstelwet te stemmen. Deze wet bevat voorstellen om de biodiversiteit in de landbouw te vergroten, weidevogels terug te laten keren, onze waterkwaliteit flink te verbeteren en veel meer groen in steden te herkrijgen. Die wet is nu in de ijskast beland.

Andere keuzes

Als gezondheid en welzijn in Nederland prioriteit nr. 1 zouden hebben, dan hadden we andere keuzes gemaakt. Voor méér biodiversiteit in plaats van minder. Biodiversiteit is immers de primaire voorwaarde voor onze gezondheid en ons welzijn. Zonder biodiversiteit verdwijnt de veerkracht (= gezondheid) van alles wat leeft. Verlangen we dan te weinig naar biodiversiteit? Kunnen we ons geen voorstelling meer maken hoe prachtig de wereld vol biodiversiteit eruit ziet? Als dit zo is, dan zou het aanwakkeren van ons ‘verlangen naar de eindeloze zee van biodiversiteit’ kunnen bijdragen aan de regeneratie van de aarde, van ons voedsel en onszelf.

Hoe laten we ons verlangen weer tot leven komen?

Ik denk dat iedereen voor zichzelf een voorstelling kan maken van zijn Utopia. Zodra je jouw Utopia helder hebt, kun je ermee aan de slag. Zo kan iedereen bijdragen aan het collectieve voorstellingsvermogen. En wil je eerst inspiratie opsnuiven? Lees dan eens iets over de duizenden ‘voorlevers van de nieuwe/regeneratieve tijd’ op MaatschapWij, zoals dit prachtige artikel van Charles Eisenstein. Of het boek "Voorlevers van de nieuwe samenleving".

Een wereldkaart waar Utopia niet opstaat is de moeite van het
bekijken niet waard.

Onze bijdrage aan het collectieve voorstellingsvermogen

Zelf heb ik een heel duidelijk beeld van ‘mijn Utopia’. Door mijn werk en omgeving maar ook doordat ik drie prachtige schilderijen in huis die me elke dag herinneren aan mijn Utopia. (Zie een ervan op de foto hieronder) Ook proberen wij elke dag het verlangen naar eindeloze biodiversiteit bij mensen aan te wakkeren via de weg van de verleiding. Al ruim twintig jaar met dezelfde missie: "Mensen vertellen over de kracht van (h)eerlijke, onbewerkte voeding. En ze verleiden om zelf weer de regie te pakken over hun etensbord. Letterlijk en figuurlijk is daar een wereld te winnen."

Twee van onze ‘verleidingstechnieken’:

1. We laten elke bezoeker graag de kracht en pracht ervaren van divers, kleurrijk, vitaal, levend en smakelijk voedsel, geteeld op onze prachtige natuurrijke plek Heerlijk Westerwolds Land. Waar natuur en voedselteelt naadloos in elkaar overgaan. Menigeen die zulk prachtig eten ziet, ervaart en proeft wil niet meer anders. En kiest voor regeneratief voedsel (om zelf te eten, te kopen, te verbouwen, weg te geven of om anderen voor te schotelen) dat bijdraagt aan het leven en welzijn van alles wat leeft.

2. Velen verlangen, na gezien te hebben dat het écht kan, naar zo’n soort plek in hun eigen omgeving. Met ons, overal te kopiëren, plan "Eet het jaarrond van eigen grond" hopen we dat er zo door heel Nederland dergelijke oases ontstaan. Waar iedereen die dat wil ook weer kan leren om dit voedsel te verwerken tot betaalbaar, heerlijk en voedzaam eten.

Ik nodig iedereen uit om een keer over ons land te wandelen, ons rustpunt te bezoeken, op het land te gaan zitten, een training, oogstdag, outdoor seminar of open dag mee te maken. Zie ons overzicht van open dagen, trainingen, oogstdagen etc. via deze link.

Wie weet lukt het ons om een vonkje van verlangen naar de eindeloze zee bij je laten ontbranden. En verlang je daarna alleen nog naar voedsel (om te eten, te verbouwen of om anderen voor te zetten) dat bijdraagt aan het leven en welzijn van alles wat leeft. 🙏 Dergelijk voedsel is namelijk altijd divers en afkomstig uit een gezonde bodem die ons regeneratief voedsel biedt. Voedsel dat elke cel in ons lichaam werkelijk kan voeden en van energie kan voorzien. Laat we weer verlangen naar die eindeloze diversiteit die de basis vormt van regeneratie.

Verbind je weer met het leven

Het verlangen naar biodiversiteit ontstaat automatisch als we ons weer verbinden met het wezenlijke leven. Simpelweg omdat biodiversiteit hiervoor een absolute voorwaarde is. Mocht je voor die verbinding nog inspiratie zoeken: de schrijver van het gedicht ‘De eindeloze zee’ schreef ook het boek ‘De Kleine Prins’. Hoe aandoenlijk is zijn zorgzaamheid voor die ene bloem op zijn planeet:

Mijn bloem. Ik ben verantwoordelijk voor haar! Ze is zo kwetsbaar.
En zo naïef. Ze heeft vier stekeltjes van niks om zich tegen de
buitenwereld te verdedigen.

Die verbinding en dat voorstellingsvermogen kan iedereen bij zichzelf aanboren. Op naar de kracht van ons collectieve voorstellingsvermogen.

Het boek is voor mij een prachtig en aandoenlijk geschreven oproep om ons weer te verbinden met het leven. Om weer te zorgen voor alles wat leeft en aan onze zorg is toevertrouwd. Als we dat koesteren dan komt er automatisch verlangen, is mijn oprechte mening.